72 منهای 88

 72 منهای 88

وقتی که آقای عبد الشکور دادرس اعلام داشت که 650 زندانی را ازبگرام آزاد کرده است و 88 زندانی دیگر را نیز آزاد می کند، مقاما آمریکایی واکنش نشان دادند. آمریکا معتقد است که همه زندانیان از میدان های جنگ درعملیات شبانه ، دستگیر شده اند و کسی با آنها خصومت شخصی نداشته است.جدال های طولانی بین آمریکا و حکومت افغانستان روی مساله زندانیان پیش آمد.آمریکا نمی خواست زندانیان بگرام را دراختیارحکومت افغانستان بگذارد دو دلیل برای این مساله را عنوان می کرد زندانیان خطرناک اند و دیگر اینکه حکومت افغانستان ممکن است آنها را آزاد نماید. حال فصل آزادی شان فرا رسیده است.آقای داد رس در حقیقت بخش بزرگی از زندانیان را از زندان رها کرده و گفته شده است، مجموع زندانیان بگرام به سه هزار هفت صد نفرمی رسید اما حالا بحث به 88 نفر کشیده گو اینکه بقیه همه ای شان از زندان رها شده اند که شده اند. آقای داد رس دریک مورد اعلام داشت که 650  زندانی بگرام  درطی همین ماه های اخیر، آزاد شده اند و 88 زندانی دیگر را هم می خواهد از زندان بگرام آزاد نماید.دیروز اعلام شد که دو سیه های 88 زندانی زیر نظر رییس جمهورکرزی مورد بررسی قرارگرفت و درنهایت 72 تن از 88 زندانی بیگناه شناخته شده اند بنا براین به زودی از زندان رها خواهندشد.

سخن گویان ریاست جمهوری به این مساله اشاره کرده اند که رییس جمهور، خود با حضور دیگر مقامات از سیستم عدلی و قضایی و مقامات امنیتی ، دوسیه های زندانیان بگرام را بررسی کرده است و حالا قراراست تنها شانزده تا از 88 زندانی پرونده های شان به سارنوالی ارجاع داده شوند و بقیه به زودی آزاد خواهند شد. وقتی که رهایی 650 زندانی تو سط آقای عبد الشکور داد رس با رسانه اعلام گردید و بعد به دنبال آن مساله رهایی 88 زندانی خطرناک پیش آمد، سه سناتور برجسته آمریکای وارد کابل شدند. آنها با رییس جمهورکرزی مذاکرات مفصلی داشته اند و گفته شد که اساسی ترین بحث شان روی دو مساله تمرکز یافته بود: یکی امضای سند همکاریهای امنیتی و دیگری توقف رهایی زندانیان خطرناک از زندان بگرام. ده روز پیش از این درمورد هردو مساله اظهارات مثبتی داشتیم. پس از گفتگوی رییس جمهورکرزی با مقامات آمریکایی اعلام شد که رییس جمهورحکم به تاخیر آزادی زندانیان را به کمیته بررسی صادر کرده است اما با گذشت سه روز آقای عبد الشکورداد رس به رسانه ها اعلام داشت که درمورد زندانیان بگرام هیچ حکمی ازسوی رییس جمهور دریافت نکرده است. حرف آقای داد رس درست بود زیرا بررسی دیروز نشان می دهد که اصولا چنین نامه ای ازسوی رییس جمهور به "کمیته بررسی" ارسا نشده است.آقای ایمل فیضی سخنگوی رییس جمهور به رسانه ها اعلام داشت که شخص ایشان دوسیه های زندانیان بگرام را با حضور جمعی از مقامات، مورد بررسی قرارداده و به این نتیجه دست یافته است که 72 زندانی از 88 زندانی که به زغم آمریکاییها خطرناک دانسته شده باید آزاد شوند که می شوند.

بن بست در دو مساله مهم:

آقای کنینگهام سفیرکبیر آمریکا درکابل گفته است که رییس جمهورکرزی سند همکاریهای امنیتی و دفاعی را با آمریکا درموعد های مقرر امضا نمی کند. وی گفته است که موافقت نامه امنیتی پیش از انتخابات امضا نمی شود اظهارات آقای کنینگهام ، پرده از اصل نیت رییس جمهور برداشته است  که ایشان این متن را امضا نمی کند. خوب این مساله ازخود دلایلی نا نوشته باید داشته باشد و لی هدف آمریکاییها این است که این سند درسال 2014  و تا پایان ماه جنوری باید امضا شود. سناتورمککین هنگام ترک کابل درهفته گذشته به همین موضوع اشاره داشت که سند همکاری طی روزها و یا هفته های آینده امضا می شود. ولی حالا گفته شده است که اصلا چنین چیزی واقعیت نداشته است و مذاکرات رییس جمهورکرزی با سناتورهای آمریکایی، تعارف بیش نبوده است. هردو موضوع درمناسبات کابل و واشنگتن تاثیرات بدی می گذارد. درطی همین چند روز، مقامات آمریکا گفته اند که حکومت افغانستان تروریست ها را آزاد می کند و آزادی این عده از تروریست های خطرناک،تاثیرات منفی درمناسبات واشنگتن و کابل به جای می گذارد. مقامات آمریکا 88 زندانی را تروریست خطرناک و عوامل بمب گذار، قاتل سربازان شان اعلام کرده اند اما درکابل شخص رییس جمهور روی دوسیه 88 زندانی کار کرده و درنهایت 72 زندانی را آزاد می کند.

این چالش در دید گاه دو طرف پرشدنی نیست که یک طرف آنها را تروریست ،قاتل و بمب گذار بداند و  طرف دیگر حکم به بی گناهی شان صادر نماید. آقای داد رس دو روز پیش می گفت: برای پیداکردن اسناد درمورد زندانیان بگرام به هر" آله ای" دست  زده است. مضمون سخنان آقای داد رس که به  هر"آله" ای دست زده و لی چیزی گیرش نیامده یعنی اینکه این مجموعه، انسان های بی گناهی بوده که آمریکاییها بی دلیل آنها را گرفته اند.وقتی گزارشها را می خوانی دیگر فاصله های بشتر ازاین درمورد دید گاه های حکومت افغانستان و آمریکا، قابل تصور نیست. فاصله ای بسیار عمیق درمورد زندانیان بین آمریکا و افغانستان خلق شده است. آگاهان گفته اند که این نوع موضع گیریها به سود منافع مردم افغانستان نیست. سخنگوی ایتلاف ملی گفته است که آزادی زندانیان به این معنی است که نا امنی باید تشدید شود چون این زندانیا خطرناک به میدانهای جنگ می روند و این مساله امنیت انتخابات را آسیب می زند. آزادی زندانیان خطرناک در واقع آسیب زدن به انتخابات پیش رو می باشد.

آقای داکتر عبدالله عبدالله نامز ریاست جمهوری گفته است: که آزادی زندانیان از وظیفه "کمیته بررسی" نیست. کاریکه آقای دادرس آن را انجام داده و می دهد زندانیان باید محاکم سه گانه را طی نمایند و با طی مراحل سیستم قضایی آزاد و یا زندانی شوند اما آقای عبد الشکوردادرس، عضو کمیته بررسی دوسیه های زندان بگرام، دوسیه ها را بررسی می کند و سپس از زندان رهای شان کرده و می کند.

نگرانی شدید جامعه نسبت به بن بست پیش آمده:

همان گونه که اشاره شد هردو موضوع درحال حاضر به بن بست کامل رسیده است. نه موافقت نامه امنیتی بین افغانستان و آمریکا امضا می شود و نه هم زندانیان بگرام درحبس برای بر رسی های بشترباقی می مانند. مردم و زندگی شان درگرو چنین مسایلی قراردارند. همه کار و کاسبی به تعطیل کشیده شده است. حتی از یک کراچی وان اگر بپرسی وی می گوید: فعال شدن کراچی من بستگی دارد به امضای قرارداد امنیتی این حرف درست است زندگی بقال سری کوچه ، کراچی وان، تا تجارت های کلان و سرمایه گذاری و.. همه و همه گره خورده است به مساله سند همکاریهای امنیتی. امضای سند تبدیل به خواست ملی شده است. همه خواهان این مساله اند که چرا رییس جمهورکرزی این سند را امضا نمی کند؟ دو روز پیش درهتل صافی لند مارک دریک نشستی شرکت کرده بودم از من خواسته شد که در مورد رویداد های سال 2014 صحبتی داشته باشم. صحبت کردم و دربخش پرسشها یکی از خانم ها پرسید که چرا دربرابرسرنوشت مردم و تهدیدات امنیتی، احزاب سیاسی و گروهای مدنی و مردم افغانستان بی تفاوت هستند. وی می گفت:  این سند اگر امضا نشود، بدون شک به سمت جنگ های داخلی پیش می رویم و تجربه عراق درافغانستان تکرارمی شود.

پاسخ من دراین مورد این بود که گزینه منطقی و اصلی همین است که رییس جمهور سند همکاری را امضا نماید و برف بام خود را روی خانه دیگران نیاندازد کاری است که درزمان ایشان صورت گرفته و باید به پایان برسد اصل "پیمان استراتژیک" را با آمریکا امضا کرده است. صورت دوم قضیه این است که مردم دست به اعتراضات مدنی به زند و خواهان امضای پیمان شوند و صورت سوم، هم این می تواند باشد که آمریکاییها این قدر سخت نباید بگیرد پنج ماه بعد حکومت تازه روی کار می یاید آمریکا می تواند سند همکاری های امنیتی را با حکومت بعدی امضا نماید مگر چه اشکالی دارد آسمان که به زمین نمی غلطد. گزینه های امضای سند توسط رییس جمهور کرزی و یا امضای آن توسط رییس جمهورمنتخب بعدی، از موضوعاتی است که درحال حاضر روی آن بحث و گفتگو می شود.مردم افغانستان نگران هستند گروهای مدنی، اصحاب رسانه، احزاب سیاسی، پارلمان افغانستان ، هردو اطاق، و مقامات حکومتی، همه خواهان امضای سند همکاریهای امنیتی و دفاعی می باشند و این تنها رییس جمهورکرزی است که گیرداده و نمی خواهد سند را امضا نماید. خوب هرکسی می داند از تبعات "حکومت متمرکز ریاستی"، چنین کارهای هم باید باشد.

 آقای کنینگهام سفیرآمریکا درکابل گفته است که رییس جمهور این سند را امضا نمی کند و ازسوی هم زندانیان بدون تفاهم و گفتگو و طی مراحل قضایی آزاد می شوند این است که امور درکشور، روز به روز پیچیده تر و قوز بالای قوز شده است و مردم سخت درمورد سرنوشت شان که به اراده رییس جمهور،گره خورده است، نگران می باشند و البته که مردم دراین نگرانی محق هم هستند. والسلام